די בעל־הביתטע איז אַזױ חוצפּה, װײַל זי איז זיכער, אַז זי װעט דאָס אַלץ אַרױפֿטאָן. און אפילו זי וועט עס קריגן אין מויל, וועט זי זיך נישט אויפרעגן. האָט דער נעגער אַרײַנגעטאָן די בלאָנדע כלב אין שטײַג, און זי דאַן געטרונקען פֿון זרעמען ― זאָל זי געדענקען, װי אַזױ זי זאָל זיך פֿירן אין דעם בעל־הבית.
מיר דאַכט זיך, אַז דער בעל־הביתטע האָט זיך בכוונה נישט געטאָן מיט כּוונה, געזען, װער דער בעל־הבית איז געװען. קוק ווי זי קוקט, ווען דער ניגגער אנטשלעפט זיין פליג!